Pierwszego dnia, spacerując po ulicach Manili, chciałem wracać na kontynent. Dokądkolwiek. Tam, gdzie nie ma smogu, czapek bejsbolowych, fast foodów w amerykańskim stylu i gdzie gra się w coś innego niż w koszykówkę. Nie, żebym nie lubił „kosza”, ale będąc 15 tysięcy kilometrów od domu szukałem egzotyki, świata do którego nie przywykłem, namacalnej inności codziennego dnia. A znalazłem Małą Amerykę o śniadej skórze. I dźwięk kościelnych dzwonów zamiast buddyjskich mantr.

Taytay. Chłopczyk ze swoją ulubioną zabawką - kamienną kulą.

Byłem jednak na skraju Azji i nie zamierzałem ot tak sobie zawrócić i szukać smaczniejszego kąska gdzieś w ogromie kontynentu. Długo potem błogosławiłem moment, w którym zdecydowałem się zostać. Domniemałem, że Filipiny posiadają swoje drugie dno. Ciekawsze, bardziej inspirujące i powalające na kolana. Nie wiedziałem wtedy jednak, że mają też i trzecie, i czwarte, i piąte…

Batad. Wschód słońca nad doliną pociętą tarasami ryżowymi.

Wyjechałem ze stolicy. Wsiadłem do autobusu w kształcie dżipa (prawie cały filipiński transport kołowy ma kształt dżipa) i pojechałem na północ. Tam, gdzie górskie szczyty sięgają gwiazd (tych najniżej zawieszonych), gdzie można natknąć się na plemiona, które jeszcze nie odkryły jak twarzowy może być T-shirt z napisem U.S.A. na przedzie i gdzie ryż uprawia się od stuleci na górskich zboczach. Właśnie te poletka ryżowe, które tarasowo otulają doliny i zielenią się wczesną wiosną, przyciągają turystów i odmieniają ich wyobrażenie o tym wyspiarskim kraju. Bez wątpienia najciekawsze są okolice maleńkiej wioski Batad. Tam nie można dojechać. Każdy zdeterminowany turysta, choć pot leje mu się z czoła, dziękuje później w duchu za tę uciążliwość. Dzięki temu, że trzeba tu dotrzeć o własnych siłach, miejsce to uniknęło natłoku niedzielnych turystów i masowych wycieczek z pobliskiego Banaue. A wioska jest cudowna, położona w środku rozległej doliny, którą tarasy ryżowe zamieniły w wielką zieloną estakadę. Kilkanaście chat. Niektóre tradycyjne, kryte strzechą, gdzie indziej już zagościła brunatna blacha. Można pomieszkać w takiej chacie, poobserwować, jak słońce nasyca kolorami coraz to nowe połacie terenu, i potowarzyszyć w nielekkiej pracy tym, co ryż ów sadzą.

Palawan/El Nindo Plaża, palmy, wyspy… Tak wygląda panorama ółnocy wyspy Palawan.

Batad to też idealna baza na górskie wędrówki. Podejścia są strome, środek dnia upalny, ale górskie strumienie chłodne; a ipiwo w pękatych butelkach można dostać w prawie każdej wiosce. Mógłbym w opisie tej maleńkiej osady zawrzeć cały swój entuzjazm z pobytu na Filipinach. Oczywiście, gdybym się stamtąd nie ruszył. Ale nadszedł dzień, kiedy postanowiłem, że zamienię obłocone traperki na strój bardziej plażowy i poszukam ustronnego miejsca, gdzie szum oceanicznych fal będzie przypominał mi o dawnych wyprawach Magellana.

Manila Gra w warcaby na jednym z podwórek