fot Ryszard Sobolewski

Dalsza podróż doprowadziła nas do strefy archeologicznej Tamtoc. Ruiny miasta kultury Huasteca zostały odkryte dopiero pod koniec XX wieku. Położone są one z dala od ruchliwych tras, niemal na pustynnym stepie, porośniętym wyschniętą trawą i gdzieniegdzie rozłożystymi drzewami. Sama strefa nie jest zbyt okazałym „antycznym” miasteczkiem ze względu na to, że cały czas trwają tam prace archeologiczne i odkrywane są nowe obiekty; ale te już wydobyte są eksponowane na terenie strefy, a także w budynku prowizorycznego muzeum. Można podziwiać autentyczny akwedukt, który pochodzi według przewodnika z ok. 2500 roku przed Chrystusem, kalendarz wykonany w kamieniu, jak i kamienne posągi ludzi.

Innym bardzo ciekawym i tajemniczym miejscem jest położona w dżungli Xilitla - słynny, zbudowany przez Sir Edwarda Jamesa „zamek”, a właściwie surrealistyczny park rzeźb, usytuowany na górzystym terenie porośniętym tropikalnym lasem, w sąsiedztwie niewielkich wodospadów. Cały obiekt rozpościera się na 5 hektarach, ale przeciskając się między olbrzymimi okazami drzew można się poczuć jak Indiana Johnes, który, odchylając ogromne liście, odsłania porośnięte mchem i różną roślinnością nowe tajemnicze obiekty. Odgłosy dżungli podkreślają tę tajemniczość, i trochę strach, czy zza kolejnego drzewa nie wyłoni się niebezpieczny zwierz.

Przybywając do tego rejonu musimy być zaopatrzeni w filmy, karty pamięci i akumulatorki do aparatów, bo tutaj tego nie kupimy, a jest co fotografować.

Od tego miejsca, kilkadziesiąt kilometrów na południe, położone jest miasteczko El Tajin, ze wspaniale zachowanymi piramidami. Strefa archeologiczna położona jest w dżungli, ale miejsce, w którym znajdują się piramidy, nie jest porośnięte drzewami, i jest tam wiele obiektów i widoków wartych sfotografowania. Szczególnie piękny krajobraz na całą strefę jest dostrzegalny ze wzniesienia w południowej jej części, z widokiem na piramidę Nisz.

Indianka przygotowująca potrawy w centrum kultury Totonaków; fot Ryszard Sobolewski

Inną atrakcją tego regionu są voladores, czyli rytuał latających ludzi. Zostaliśmy zaproszeni do centrum kultywującego kulturę Totonaków na specjalny pokaz szkoły voladores. W słynnym tańcu bierze udział pięciu ubranych w kolorowe kostiumy chłopców. Ceremonia rozpoczyna się tańcem na ziemi wokół 25-metrowego słupa z umocowaną na szczycie platformą. Jeden z tancerzy, grając na piszczałce i bębenku, nadaje rytm. W kolejnym etapie wspinają się na platformę, gdzie czterech z nich - symbolizując cztery strony świata - przywiązuje się liną do nogi, a grający voladores siada na samym środku platformy i nadaje całemu przedstawieniu rytm, grając na wszystkie strony świata. Przy akompaniamencie muzyki pozostali czterej opuszczają się głową w dół i obracają wokół platformy. Obroty powodują, że nawinięta na słupie lina odwija się, i po kilku obrotach tancerze z wdziękiem osiadają na ziemi. Pozostający na samej górze muzyk jeszcze przez kilka chwil wygrywa melodie ku czci bóstw płodności i deszczu. Następnie na linie zjeżdża z góry, i już w piątkę kontynuują ceremonię „tańcząc” wokół słupa. Po chwili cała piątka opuszcza miejsce ceremonii.

Mali uczniowie w szkole voladores w rejonie Tajin; fot Ryszard Sobolewski

Meksyk jest krajem, gdzie sezon turystyczny trwa cały rok, a jego potężne i obfite w różnorodne zabytki terytorium zachęca do dłuższych pobytów. Jest co fotografować. Zachęcam.

Autor zdjęć i tekstu: Ryszard Sobolewski

Ryszard Sobolewski

Z zamiłowania fotograf i podróżnik. Jest ekspertem fotografii w Centralnym Laboratorium Kryminalistyki Komendy Głównej Policji. Od 2002 r. jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Jego teksty wielokrotnie publikowane były w Foto-Kurierze - pierwszy o Meksyku ­ukazał się w F-K 7/2006.