fot. Tomek Michniewicz

Natomiast jeśli pominąć te trudności o charakterze logistycznym, Zimbabwe to wspaniały kierunek podróży. Po pierwsze, turystów jak na lekarstwo, więc jest niezadeptane, autentyczne. Po drugie, umożliwia zobaczenie Afryki podobnej do tej kenijskiej czy tanzańskiej, ale dużo taniej. Przyroda Zimbabwe to fotograficzny temat numer jeden. Sceny z Serengeti czy Masai Mara, tam kosztujące po 150 dolarów za dzień, w Zimbabwe można ustrzelić za grosze, i to bez tłumu wokół. Park Narodowy Mana Pools, jako jedyny w tej części Afryki, umożliwia „foot safari”, czyli wejście na teren pieszo, a nie w samochodzie. W rezerwacie Chobe żyje ponad sto tysięcy słoni, a w mniejszych, prywatnych ośrodkach można sfotografować, w niemal dowolnej sytuacji, żyrafy, gepardy, lwy czy zebry.

Wszystkie ­antylopy (tak jak te szablorogie) oraz zebry są bardzo płochliwe. Podejście na trzydzieści metrów za każdym razem spowoduje ich ucieczkę. fot. Tomek Michniewicz

Fotografia afrykańskiej przyrody jest trudna – jak zawsze w przypadku dzikich zwierząt. W buszu, nawet bardziej niż w innych środowiskach, podstawa to teleobiektyw, przy czym zasada jest bardzo prosta – im dłuższa ogniskowa, tym lepiej. Światłem nie należy się za bardzo przejmować, bo jest go zazwyczaj aż nadto, więc warto przedłożyć ogniskową nad niską „f”.

Słonie są bardzo wdzięcznym tematem, ale i niebezpiecznym. Uważać trzeba zwłaszcza na samice z młodymi, które będą chronić dzieci dużo bardziej agresywniej niż samce. fot. Tomek Michniewicz

Praca w afrykańskim buszu tym się jednak różni od fotografii ptaków nad rzekami czy „polowania” na jelenie, że tamtejsza przyroda jest zabójczo niebezpieczna. Zbyt bliskie podejście do słoni, bawołów czy lwa i przekroczenie ich strefy komfortu uruchomi mechanizm „walcz lub uciekaj”, w przypadku tego pierwszego wynik starcia jest z góry przesądzony. Trzeba być więc przygotowanym na pracę z odległości kilkudziesięciu metrów. Jest na to rada: w dużych parkach ­narodowych warto się skupiać na krajobrazach i szerokich planach, a zbliżenia i detale fotografować w mniejszych, prywatnych rezerwatach, w których zwierzęta są bardziej przyzwyczajone do obecności ludzi (co nie znaczy, że są oswojone).

Takie kadry z bliska można uchwycić tylko w prywatnych rezerwatach, gdzie zwierzęta są przyzwyczajone do obecności ludzi. W dzikim buszu podejście na pięć metrów do samca słonia to niemal pewna śmierć. fot. Tomek Michniewicz

Warto być również świadomym faktu, że najniebezpieczniejszym zwierzęciem, na jakie można się natknąć nie są wcale słonie czy lwy, a hipopotamy. Statystycznie – zabijają rocznie najwięcej osób, przez ich radykalny terytorializm i nieprzewidywalne zachowania. Również niepozorne guźce są bardzo niebezpieczne. Nawet powolna, wydawałoby się, żyrafa potrafi zabić jednym kopnięciem. Proszę uwierzyć, nie warto ryzykować.