Jedzenie – jedna z najsilniejszych stron Malezji, zwłaszcza jeśli ktoś szuka kulinarnych przygód. Można tu znaleźć pełny przekrój azjatyckich wiktuałów – robaki, kurze łapy, surowe owoce morza i smażone tarantule.

Dobrze jechać do Malezji z konkretnym planem poszukiwań – wiedzieć, czego się chce. Jeśli celem mają być plaże i tropikalna bajka z turkusową wodą, warto mieć na uwadze, że wody wokół Malezji jest wprawdzie dużo, ale „pocztówkowe” kadry można upolować niemal wyłącznie na wschodnim wybrzeżu, zwłaszcza na rozsianych wzdłuż niego wysepkach. Co więcej, w Malezji panuje bardzo nietypowa pogoda – występują tu dwie pory deszczowe, po jednej na każde wybrzeże (plus kilka mniejszych – to w końcu niemal równik). Od października do lutego na wschodzie leje, a wysepki są często zamknięte – nikt na nich nie pracuje i nie pływają łodzie. Na wschód jeździ się więc od marca do września. Na zachód – odwrotnie. Jako punkt zaczepienia proponuję wyspy Tioman i Perhentian. Jak na Polinezji Francuskiej, tylko bliżej. Trzeba pamiętać, że równikowe słońce w zenicie zabija kadry. Bardziej niż gdzie indziej będą miały zastosowanie zasady złotych godzin. Od dziewiątej w górę sceny będą koszmarnie kontrastowe, a kolory wyblakłe.

Najlepszy widok na wieże (oraz panoramę Kuala Lumpur) jest ze szczytu KL Menara, najwyższego punktu w mieście. Wjazd kosztuje niemal 50 zł i w ciągu dnia nie jest warty tych pieniędzy. Natomiast nocą, a już zwłaszcza w czasie burzy – koniecznie. Nikon D700 + Nikkor 70–300 mm f/4,5–5,6; par. eksp.: 1/45 s; ISO 2500; f/2,8; f=24 mm.

Do Malezji ściągają też łowcy przygód, celując w malajską część Borneo i porastającą je gigantyczną dżunglę. O ile nazwa Borneo faktycznie przemawia do wyobraźni, warto pamiętać, że z jakiegoś powodu w słowniku wyrazy „wycieczka” i „ekspedycja” oznaczają co innego. 99% odwiedzających Borneo zatrzymuje się w wioskach na skraju lasu i przechadza się po bezpiecznych szlakach w okolicy, wracając na noc do hotelu. To jest właśnie wycieczka. Pozostały 1% organizuje wyprawy głęboko w las deszczowy, np. do plemienia Dajaków, łowców głów, albo spływa rzekami Borneo. Taka ekspedycja to koszt rzędu 15 tys. zł za osobę i miesiąc w lesie. Mimo to, dżunglę na Borneo polecam właśnie tylko na te prawdziwe wyprawy. W przypadku „wycieczek” cała operacja będzie czasochłonna, droga i zapewne rozczarowująca. Dużo lepiej wybrać park narodowy Taman Negara w kontynentalnej części Malezji. Dżungla pełną gębą, do tego dostępna (trzy godziny z Kuala Lumpur), tania w eksploracji i do dowolnego wykorzystania, od krótkich spacerów po tygodniowe treki ze wspinaczką.

Cztery religie obecne w kraju pozwalają w krótkim czasie zebrać bardzo różnorodny materiał. Świątyń hinduistycznych, buddyjskich (podobnych do tej z tajskiego Nakhon Si Thammarat) i chińskich trzeba szukać zawsze w dzielnicach mniejszości narodowych, meczety są bardzo powszechne w całym kraju. Nikon D80 + Nikkor 16–85 mm f/3,5–5,6; par. eksp.: 1/30 s; ISO 400; f/5,6; f=85 mm.

Dla tych, którzy wchodzą do dżungli z aparatem najczęściej jest zaskoczeniem, jak ciemno jest w lesie deszczowym. Na niższych piętrach prawie nie ma słońca i pracuje się w głębokim cieniu – lampa i jasny obiektyw będą w ciągłym użyciu. Wspomniana wilgotność gotuje elektronikę i odkleja gumowe elementy typu uchwyty pierścieni na obiektywach. Sprzęt się obija, bo warunki są często ciężkie i nie ma jak go wysuszyć. Warto więc zostawić w hotelu najlepszą część naszego ekwipunku i wziąć komplet zapasowy, by zmniejszyć koszty ewentualnej utraty.

Tualangi, najwyższe drzewa w malajskiej dżungli, do 80 metrów wysokości. W warunkach gęstego lasu deszczowego niemożliwe do sfotografowania w szerokim planie. Ratować się można tylko ukazaniem skali. Nikon D700 + Nikkor 24–70 mm f/2,8; par. eksp.: 1/60 s; ISO 4000; f/2,8; f=24 mm.

Narodowy owoc Malezji – durian. Nieprawdopodobnie cuchnąca roślina o smaku banana z cebulą. Mniej wyzwanie dla fotografa, bardziej dla naszego smaku. Malezyjczycy go ubóstwiają. Nikon D700 + Nikkor 24–70 mm f/2,8; par. eksp.: 1/350 s; ISO 2000; f/3,3; f=70 mm.