Podczas podróży autobusem tego typu kontrole są bardzo częste. Policjanci sprawdzają dokumenty wszystkich podróżnych, a czasami i bagaż; fot. Ryszard Sobolewski.

Na Ziemię Ognistą po stronie argentyńskiej można się dostać drogą powietrzną (lotnisko w Ushuaia lub Patagonii), rejsowym autobusem z Rio Gallegos lub przeprawą promem przez cieśninę Magellana. Całkowity czas przeprawy wynosi około jedną dobę, jeśli autobus dojedzie bez przygód i zdąży na prom. W przeciwnym razie konieczny będzie nocleg J. Ze względu na to, trasa jest polecana osobom dysponującym czasem. Wracając do samej nazwy wyspy – Ziemia Ognista: powstała ona jeszcze za czasów wypraw Ferdynanda Magellana w 1520 r., który przepływał cieśninę (później nazwaną jego nazwiskiem) i zobaczył, że nad nowoodkrywanym lądem unosi się dziwna poświata. W rzeczywistości były to wielkie ogniska palone na jej brzegach, przez zamieszkałych tam Indian.

Obecnie Indianie zarabiają jako sprzedawcy uliczni; fot. Ryszard Sobolewski.

El Calafate – stoisko z akcesoriami do Yerba mate*, bez których żaden argentyńczyk nie może się obyć. Jego właściciel zaprasza do kupna i od ręki wykonuje na nich inicjały nabywcy; fot. Ryszard Sobolewski.

Ogniska miały uchronić przed niebezpieczeństwami śmiałków, wśród których wielu kierowało się wprost na śmiertelne góry lodowe. Ushuaia, dawniej była rybacką osadą zlokalizowaną nad kanałem Begale, a dzisiaj jest jedną z najdroższych na kontynencie turystycznych miejscowości. Oprócz cen tutaj jest jeszcze wiele rzeczy naj. Mimo, że ceny są bardzo wysokie to w sezonie letnim najtrudniej tutaj znaleźć wolne pokoje i dlatego trzeba je rezerwować z dużym wyprzedzeniem. Jest to najdalej wysunięta na południe zamieszkała wyspa. Jest tam również najdalej wysunięta na południe i funkcjonująca kolej – Tren del Fin del Mundo (pociąg na końcu świata). Mieszkańcy tego rejonu szczycą się tym, że jest to koniec świata i niemal na każdej ulicy jest o tym informacja, że jest to Fin del Mundo. Życie tutaj jest bardzo spokojne i ludzie są serdeczni, przyjaźni i zawsze uczynni. Pozwalają się fotografować i polecają interesujące do zwiedzania miejsca. Najlepszy czas do odwiedzenia tego rejonu to styczeń, luty i marzec. Kolejne miesiące to już tutejsza dosyć sroga zima.

Pełna symbioza zwierząt i ptaków na wysepkach w rejonie Przylądka Horn,  Takie obrazki są bardzo częste w tym rejonie. Wiele wysepek jest obleganych przez te zwierzęta; fot. Ryszard Sobolewski. 

Po przeprawie przez cieśninę Magellana w kierunku północnym zaczyna się Patagonia. Chociaż do Patagonii formalnie zalicza się również i Ziemię Ognistą. Geograficznie jest to obszar położony na południe od rzeki Rio Negro w Argentynie i rzeki Rio Bio-bio w Chile. Zachód Patagonii to potężne, schodzące prawie do morza Andy. To również świat fiordów, a także lodowców i wielu jezior. Z kolei wschodnia część Patagonii jest sucha i obejmuje ciągnące się setkami kilometrów bezkresne stepy porośnięte karłowatą, ciernistą roślinnością, po której hula często zimny wiatr. Z tych wszystkich powodów życie tutaj jest bardzo ciężkie.

Spontaniczne spotkanie z Gauczo. Ludzie ci są bardzo życzliwi, a dowiedziawszy się, że jestem z Polski opowiadali mi o wielu Polakach zamieszkałych na Patagonii, o całych polskich wioskach i miastach bardzo swojsko brzmiących nazwach takich jak Wanda czy Częstochowa; fot. Ryszard Sobolewski.