W górach Afganistanu choroba tarczycy jest bardzo rozpowszechniona (brak jest jodu w wodzie pochodzącej  ze strumieni polodowcowych), fot. Zbigniew Staszyszyn

Całość tych wydarzeń rejestrowało mi się łatwo, gdyż traktowałem fotografię jako hobby. Nie czułem się jak w pracy. Cieszyłem się z możliwości przedstawiania stanu rzeczy, i to była według mnie

tajemnica mojego sukcesu. Przygód podróżniczych miałem mnóstwo,
a jedną z nich, może dla nas Polaków niespotykaną, było polowanie na Goryle w Afryce. Ja polowałem aparatem, a kłusownik ze strzelbą.

Palenie zwłok w Kathmandu w czasie pogrzebu. fot. Zbigniew Staszyszyn

F.K. - Z tego co wiem, nadal Pan fotografuje. Ostatnio widziałem
Pana z małym kompaktem Pentax'a, jak robił Pan z zaskoczenia zdjęcia zebranym gościom. Czy oznacza to, że dziś, jako współwłaściciel jednej z większych firm fotograficznych w Polsce, pozostaje Pan nadal fotografem? 

Z.S.  - Tak. Oczywiście. Czuję się cały czas fotografem, a jedną z ostatnich moich prac jest seria zdjęć opublikowana w albumie poświęconym Poznaniowi pt. "Poznań i okolice". Znajduje się tam około 120 zdjęć, głównie lotniczych. Wie Pan, to jest coś niesamowitego. Człowiek mieszka w mieście i nie wie nawet, że z góry jest ono zupełnie inne, ciekawsze. Jeśli jesteśmy przy tematyce Poznania, to  przypomina mi się wystawa moich prac z lotu ptaka w Poznańskim BWA (Biuro Wystaw Artystycznych). Była ona bardzo oryginalnie, moim zdaniem, zaaranżowana. Olbrzymie fotogramy Poznania z góry. Oglądający przechodzili pomostami nad zdjęciami  i mieli wrażenie, że widzą swoje miasto z lotu ptaka. Swego czasu było bardzo głośno o tej wystawie. Ale to taka dygresja. Wracając do sedna odpowiedzi - oczywiście, że nie wykonuje już zdjęć z taką intensywnością jak kiedyś. Mój wzrok już nie jest ten co dawniej. Miałem trzy operacje oka, ale nadal uważam się za zawodowo czynną osobę, jeśli chodzi o fotografię.

Podczas wakacji również można wykonać bardzo ciekawe zdjęcia. Te  wykonane zostały w odstępie dwóch lat w Chorwacji, a przedstawiają odpowiednio łodzie po sztormie na jednej z wysp i camping po huraganie. fot. Zbigniew Staszyszyn

F.K.  -  Gdyby młody miłośnik fotografii marzący o karierze bliskiej pańskiej zapytał Pana o trzy złote rady dla fotoreportera, to jakiej odpowiedzi by mu Pan udzielił?

Z.S.  -  Przede  wszystkim  niesłychany  upór w dążeniu do celu. Uważam,  że  absolutnie nie ma rzeczy niemożliwych, tylko trzeba bardzo chcieć. Wytrwałość i wysportowanie to kolejne cechy. Musi umieć wszystko. Umieć jeździć samochodem, rowerem, pisać na maszynie, obsługiwać teleks. Samolotem nie musi latać, ale musi dobrze się w nim czuć. Powinien umieć  pływać. Jeśli chce oczywiście być fotoreporterem wszechstronnym. Trzecia z cech to perfekcyjna znajomość zasad fotografowania, tzn. dobrze poznać technikę fotografowania i sprzęt, korzystać ze sprzętu niemalże w sposób odruchowy. Aparat i fotograf muszą być jednym. Można go porównać, do dobrego narciarza, który jeździ na nartach i nie czuje ich. Przez to, że pracując w CAFie korzystaliśmy z bardzo drogiego materiału, musiałem się nauczyć wykorzystywać go niemalże w stu procentach. Dziś dzięki tej szkole wykonuję 36 na 36  klatek  dobrych, tzn. ostrych i poprawnie naświetlonych, z czego  wybieram  dwie, trzy, które są naprawdę czegoś warte. I tego też życzę adeptom szkoły fotoreportażu.

F.K. - Jakie jest Pana zdanie na temat obecnie produkowanego sprzętu fotograficznego?

Z.S.  -  Prawdę  mówiąc  to  90% udogodnień jest niepotrzebnych. Optyka wyśmienita, genialna rozdzielczość, szybkie ustawienie ostrości i warunków ekspozycji, niezawodność - to tak, ale bez reszty możemy się obejść. A jeśli chodzi o pomiar światła, to najczęściej używam pomiaru punktowego. Lubię ciężkie aparaty.

F.K.  -  Co Pan myśli o aktualnej sytuacji panującej na rynku
fotograficznym w Polsce?

Z.S. - Przeraża mnie. Właściwie 80-90% pism kobiecych zamieszcza zdjęcia mdłe, bez wyrazu. Brak mi jest klasycznego fotoreportażu,  takiego  jaki  kiedyś miał m.in. "Świat". Bardzo lubię  czarno-białą fotografię. Obecnie obserwujemy u większości z nas zachłyśnięcie się kolorem, a nie ekspresją danego zdjęcia czy też jego siłą przekazu. Jest u nas paru dobrych fotografów mody, fotografów reklamowych. Natomiast brak jest dobrych, i to naprawdę  dobrych, fotoreportażystów. Przygnębia  mnie  trochę World  Press  Photo. Wystawa  ta poszła w kierunku zobrzydzenia świata, rejestrowania  i  popularyzowania  tego, co najgorsze. Kiedyś  mogliśmy na tej wystawie zobaczyć wszystko: zwierzęta, humor,  ładne  krajobrazy. Było wszystkiego po trochu, a teraz właśnie  brak  mi tej równowagi. Brak jest również perfekcyjnego poziomu technicznego w wykonywanych pracach.

« pierwsza « 1 2 3 » ostatnia »