Zbigniew Staszyszyn - fotoreporter urodzony w 1936 roku. Wysoki, wysportowany, zdecydowany przezwy­ciężać bezwładność otoczenia. Człowiek, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. W 1968 roku uzyskał tytuł AFIAP. Został odznaczony Złotym Medalem za wybitne osiągnięcia sportowe. Mówią o nim, że na szczycie był przed hi­malaistami, żeby sfotografować ich wejście. 

• Foto-Kurier: Jak zaczęła się Pana przygoda z fotografią? ­

• Zbigniew Staszyszyn: Moja przygoda z fotografią zaczęła się od najwcześniej­szych lat życia. Jako młody chłopak mieszkałem pod Warszawą w okolicach Otwocka, w oto­czeniu przyrody. Tam mieliśmy drużynę harcerską, zastęp Puchaczy, i tam właśnie zajmowałem się między innymi fotografią. Mieliśmy wtedy Agfy boxy, takie śmieszne skrzynkowe aparaciki. W osiedlu nie było prądu. Kopio­wałem więc zdjęcia w kopio­ramie na światło słoneczne. Mieliśmy do dyspozycji niskoczułe papiery. Film wywoły­waliśmy sami, a następnie stykowo wykony­waliśmy odbitki. Takie były początki.

Czy Syzyfowa praca? Chatka w Nepalu na polach ryżowych, fot. Zbigniew Staszyszyn

Potem skończyłem liceum i poszedłem na Politech­nikę Warszawską. Miałem duże kłopoty, gdyż ojciec mój wrócił z Anglii, gdzie służył w lot­nictwie podczas drugiej wojny światowej. Na dodatek nie należałem do ZMP. Reszty można się domyśleć. Po dwóch latach rozstałem się z uczelnią. Cały czas jednak fotografowałem.

Przyszło wojsko. Zaczepiłem się w Wojsko­wej Akademii Technicznej. Tam spotkałem fantastycznego kapitana, który prowadził laboratorium fotograficzne. Na Wacie robiłem całą dokumentację naukową. Badaliśmy między innymi silniki odrzuto­we. Wykonując fotografię tzw. naukową bardzo dużo nauczyłem się. Przy okazji równolegle fotografowałem dla przyjem­ności, repor­tersko.

Tu jest trudniej - śnieżny trawers na wysokości ponad 6 tys. m (Himalaje, fot. Zbigniew Staszyszyn

W tym czasie w Warsza­wie Sztandar Młodych zorganizował kon­kurs na fotografię mody. Wziąłem w nim udział. O dziwo, dostałem pierwszą nagrodę.

Fotografowanie mody jest przyjemne i z pozoru łatwe, fot. Zbigniew Staszyszyn

Od tego momentu również i w innych gazetach zacząłem zamiesz­czać zdjęcia. Ponieważ bardzo intensyw­nie działałem w Polskim Klubie Górskim, z tego tytułu zacząłem wyjeżdżać na różnego rodzaju wyprawy turystyczne - w Biesz­czady, Tatry. Następ­nie zaczęły się nasze wyprawy na Kaukaz. Jeździliśmy wspinać się, a ja oczywiście poza wspinaczką fotografowałem. Po powro­tach orga­nizowałem zawsze wystawy.

• F.K.: O czym wtedy marzył taki młody fotograf jak Pan?

• Z.S.: Największe moje ówczesne marzenia to, po pierwsze wstąpić do związ­ku, a nas­tępnie zostać fotoreporterem Centralnej Agencji Fotograficznej. Wtedy fotografia jaka była to była, ale był to fach wiodący w Polsce.