F-K: Mamy wielki szacunek do Pańskiego dorobku. Pańskie kreacje są zawsze bardzo oryginalne, obok takich prac nie sposób przejść obojętnie. Nie zamierzam bynajmniej przesadnie „słodzić”- interesuje nas, czy te pozy i figury powstają sponta­nicznie, czy najpierw układa je Pan starannie w głowie a potem skrupulatnie realizuje?
W. W.: To ja mam ogromny ­szacunek, ale dla moich modelek, to im należą się te cukierki. Ja tylko ­korzystam z ich kreatywności, więc dziękuję w ich imieniu. Daję dziewczynom lustro w trakcie sesji i zwalniam siebie z kreatywności. Dzięki temu eliminuję też ryzyko kradzieży i powielenia cudzych pomysłów.

F-K: Kiedy Pan odkrył, że lustro ułatwia pracę z modelką w studiu?
W. W.: To nie ja odkryłem. Na początku mojej przygody z fotografią aktu uważnie przeczytałem książkę Władysława Pawelca „Fotografia aktu”. Pod koniec książki znalazłem taką historyjkę, gdzie autor opisuje, jak robił zdjęcie chyba w jakiejś pracowni rzeźbiarskiej. Dla urozmaicenia poszedł na targ i kupił duże lustro. Przyniósł je do pracowni i postawił przed nagą dziewczyną, która mu pozowała. Zauważył, że gdy zobaczyła się w lustrze, zapomniała o „Bożym świecie”. Wystarczyło wziąć aparat do ręki. Pomyślałem, że to może być dobry pomysł.

F-K: Rozumiem, że w większości przypadków stawia Pan na kreatywność modelki, a nie idealne kształty i proporcje.
W. W.: Zdecydowanie! Idealna­ ­figura jest już obfotografowana na wszystkie sposoby, bez przerwy ­oglądamy takie zdjęcia w różnych ­czasopismach. Trudno ­wykreować coś nowego. Im ktoś ma bardziej ­oryginalny kształt, tym łatwiej ­możemy go przerysować, wydobyć z niego coś ciekawego. Kiedyś fotografowałem „utytułowaną” ­modelkę, która pozowała m.in. do Playboya. Z 6-godzinnej sesji nie wybrałem
ani jednego zdjęcia do ­nowego albumu.

F-K: Zdarza się czasem, że modelka jest „oporna”, ciężko się z nią współpracuje. Mówił Pan, że wtedy najlepiej przejść do ujęć makro.
W. W.: Jeżeli dziewczyna nie wykazuje najmniejszych oznak kreacji, a nie mam ochoty gadać na temat powielania póz, wtedy pozostaje makrofotografia. Makro z ciała jest dalej dziedziną nie przeeksploatowaną. Na przestrzeni kilku centymetrów zawsze można zrobić coś fajnego. Poza tym umówienie się na sesję oznacza poświęcenie całego dnia. Szkoda więc marnować czas na głupie gadanie, oklepane pozy. Makro sprawia, że taka sesja nie musi być do końca zmarnowana.

F-K: Stosuje Pan tylko jedną lampę. Jedno źródło światła jest bardziej naturalne?
W. W.: Kiedyś przeczytałem taką mądrą książkę Witolda Dederki „Oświetlenia w fotografii” Pomogła mi przede wszystkim na zajęciach z rysunku. Patrzyłem, rysowałem i mówiłem „Kurcze to jest faktycznie tak jak pisał Dederko”. Po latach, gdy zacząłem fotografować w studio, wiedziałem, że musze mieć jedno źródło światła, żeby odkrywać te same prawdy o których pisał, czyli „anatomię światłocienia”. To jest możliwe tylko z jednym źródłem światła, wtedy widzimy logikę oświetlenia bryły. Inne światła, czy blendy burzą tę logikę

F-K: Kiedyś posługiwał się Pan światłem ciągłym, teraz tylko błyskiem. Uczył się Pan pracy ze studyjną lampą błyskową?
W. W.: To jest trochę tak jak
z RAW-ami i JPEG-ami. Jeśli ktoś nigdy z RAW-ów nie korzystał, będzie się przed nimi bronił, ale gdy się przekona o jego przewadze i przestanie się go bać, to już nie wróci do JPEG-a. Podobnie jest ze światłem błyskowym. Ja się go bałem, bo go nie znałem. Dopiero gdy zacząłem się bawić z błyskiem zrozumiałem, że daje takie możliwości, jakich światło ciągłe nigdy nie będzie dawać. Dodatkowo, błysk jest najczęściej zbyt mocny i trzeba go ograniczać, a światła ciągłego będziemy mieli zawsze za mało.