Wojskowy w cywilnym ubraniu wystrzeliwuje w powietrze, 27 grudnia 1989 r., aby powstrzymać szaleństwo antykomunistycznych demonstrantów. Demonstranci właśnie wysłuchali przemówienia na ulicy, mówiącego, że Rumunia będzie miała nową formę komunizmu, które wywołało demonstrację z okrzykami „Nie ma komunizmu”. (fot. AP Photo / Czarek Sokołowski)

F.K.: Czy idąc na fotografowanie manifestacji ubierasz się specjalnie, jesteś specjalnie oznaczony? Jak unikasz konfliktu z przedstawicielami władzy? Czy nie boisz się gdy fotografujesz z bliska, czy też nie masz na to czasu, gdyż nadrzędnym celem jest uzyskanie tego jedynego zbliżenia np. na policjanta, który jedną ręką filmuje, a drugą rozpyla gaz pieprzowy?
Cz. S.: Długie lata obserwowałem to co się dzieje z ludźmi, policją i innymi służbami podczas różnych protestów i manifestacji. Staram się wcześniej przyjść na miejsce zdarzenia i zaprzyjaźnić z okolicą, oswoić np. policję i zbierających się z widokiem moim i mojego aparatu. Tu przydaje się moje doświadczenie ze stanu wojennego, gdzie nauczyłem się wtapiać w tłum. Nie noszę żadnych dodatkowych oznaczeń. Nawet swój identyfikator prasowy trzymam schowany w kieszeni, żeby mi nie przeszkadzały tasiemki od niego podczas wykonywania zdjęć. Dzięki takiej postawie mogłem np. zrobić słynne zdjęcia z targu końskiego i wyjść stamtąd bez problemu i w zgodzie z fotografowanymi. Jedynym wyjątkiem, kiedy stosowałem specjalny ubiór była strefa działań wojennych w Sarajewie, gdzie dodatkowe oznakowanie i kamizelka kuloodporna były koniecznością.

Warszawa, Polska, 13 grudnia 1992 rok. Wojciech Jaruzelski podczas premiery swojej książki pt. "Stan Wojenny Dlaczego..." podnosi rękę ułożoną w tzw. V-lkę, literę na którą, według niego, nie było słów w polskim alfabecie (fot. AP Photo/Czarek Sokołowswki)

F.K.: Gdy widzisz jak policja roznosi strajkujących w obronie praw kobiet to protestujesz, czy fotografujesz ten moment mając na uwadze misyjność działań fotoreportera?
Cz. S.: Nam fotografom nie wolno zwracać uwagi na protestujących i uważam, że każdy fotograf musi fotografować to co się dzieje w okolicy i fotoreporter jest generalnie od fotografowania, czyli zdawania relacji jako neutralny świadek zdarzenia. Jedynym komentarzem do tego co się wydarzyło na miejscu mogą być moje nie modyfikowane technicznie i autentyczne zdjęcia.

Podczas pokojowej manifestacji kobiet w 102 rocznice uzyskania praw wyborczych posłanka Barbara Nowacka pokazuje legitymację poselską policjantowi, który atakuje ją gazem pieprzowym. 28 listopada 2020 r., Warszawa, (fot. AP Photo/Czarek Sokołowski).

F.K.: Wyobraźmy sobie, że skończyłeś zdjęcia ze strajku przedsiębiorców. Wiesz, że masz kilka fajnych kadrów. Co z nimi dalej się dzieje? Jak przekazujesz je do AP? Jak to odbywało się kiedyś, a jak odbywa się dzisiaj?
Cz. S.: Jest awykonanalne wytłumaczenie w skrócie tego na czym polega różnica w wysyłaniu zdjęć kilkadziesiąt lat temu i dzisiaj. Kiedyś jadąc na miejsce zdarzenia brałem ze sobą kilka walizek sprzętu, w sumie było tego ok. 50 kg. Tam było wszystko: materiały do wywołania filmu, odbitek, czarno-białych i kolorowych, do ich suszenia, nawet maszyna do pisania, a co najważniejsze był transmiter, za pomocą którego nadawaliśmy wykonane zdjęcia korzystając ze specjalnych telefonów podłączanych do analogowych linii telefonicznych. To wszystko trwało i jeszcze raz trwało. Dzisiaj jest zupełnie inaczej. Mamy telefon, komputer i aparat, lub kilka aparatów. Robię zdjęcie, przerzucam je na telefon i wysyłam do centrali, a gdy mam chwilę czasu to robię to też za pośrednictwem komputera. To niesamowity progres i docenią go oczywiście jedynie Ci z nas, którzy swoje 50-kilogramów już wydźwigali.

Sharon Stone odbiera Pokojową Nagrodę z rąk Dalajlamy w Operze Narodowej w Warszawie, 23 10.2013 r. (fot. AP Photo/Czarek Sokołowski)

F.K.: Jakim sprzętem fotografujesz, jakiej marki, jakich ogniskowych najczęściej używasz, jakich obiektywów, czy często używasz lampy błyskowej, czy raczej stosujesz wysokie czułości? Czy sprzęt jest Twoją własnością, czy też firmy, dla której pracujesz?
Cz. S.: 26 lat pracowałem na Nikonie i po tym czasie moja firma przeszła na sprzęt Canona. Najczęściej pracuję dzisiaj służbowym obiektywem Canona 70-200 mm, a w sporcie i sejmie 200-400 mm z wbudowanym konwerterem, ale mam też prywatny aparat Nikon Df z obiektywem 14-24 mm f/2,8 bardzo pomocnym przy fotografowaniu w tłumie i podczas demonstracji. Stosuję różne czułości i jest to uzależnione od warunków pogodowych i oświetleniowych, ale najczęściej jest to nie mniej niż ISO 400, ISO 800. Nie używam w ogóle lampy błyskowej od wielu, wielu lat ze względu na to, że czułości filmów jak i obecnych matryc aparatów cyfrowych umożliwiają fotografowanie niemal wszystkiego w zastanym świetle. Od listopada 2020 r. wszyscy fotoreporterzy i wideo operatorzy AP przechodzą sukcesywnie na sprzęt Sony. W Europie ma to nastąpić od 15 stycznia 2021 roku. Jest to jeden z najciekawszych kontraktów AP podpisany globalnie z jedną marką fotograficzną.

Trzy małe białe lwy z czujną matką Azirą w prywatnym zoo w Borysewie, Polska, 11 marca 2014 r. Urodzone 28 stycznia 2014 r. Trzymano je w domu z powodu zimna, zostały wypuszczone na zewnątrz w kwietniu. (fot. AP Photo / Czarek Sokołowski)