AKT

Foto-Kurier: Pan nie uważa się za fotografa.
Wacław Wantuch: Bo ze mnie, szczerze mówiąc, jest żaden fotograf, nie czuję się nim. Kiepsko orientuję się w sprawach technicznych, mylą mi się wartości świateł, przysłon, ogniskowych itp. Nie są to dla mnie w ogóle sprawy ważne, ­liczy się rezultat, aparat jest tylko narzędziem.

F-K: Dlaczego właśnie akt, jest tyle ciekawych gatunków fotografii?
W. W.: Aktu uczyłem się w szkole i na studiach. Akt jest podstawą rysunku na zajęciach plastycznych. Tam w zasadzie można było się nabawić zniechęcenia, bo do aktu pozowały głównie Panie, które dorabiały sobie do emerytury. „Grzebałem” więc w internecie, przy czym wiadomo, jakich stron młody człowiek zazwyczaj szukał (śmiech). Niemniej szybko zaspokoiłem ciekawość i zacząłem rozglądać się za stronami, które więcej miały wspólnego z aktem a mniej z erotyką. Albo tych stron było wtedy jeszcze mało, albo ja słabo szukałem. Ciekawych stron z czarno-białym aktem nie znalazłem. Pomyślałem - „zacznij robić samemu zdjęcia, takie, jakie lubisz”.

F-K: Czyli nie było żadnego katalizatora, który ukształtował Pański rozpoznawalny styl?
W. W.: Nie wiem, co to jest własny styl, nie potrafię tego w ten sposób zdefiniować. Po prostu robię to, co lubię, to, co mi sprawia przyjemność. Mam w nosie, czy to się podoba czy nie, czy jest modne, czy może staroświeckie.

F-K: Otwarcie mówi Pan, że fotografuje tylko kobiety, bo w męskim ciele nie ma nic ciekawego. Naprawdę nie zdarzyło się Panu nigdy fotografować mężczyzny?
W. W.: Powstała kolorowa seria „Bodypainting” (te zdjęcia można znaleźć na mojej stronie internetowej www.waclawwantuch.com), jest tam kilku facetów. „Bodypainting” traktowałem jako formę podlizywania się grupie baletowej, żeby dziewczyny stamtąd pozowały mi do aktu. Stąd wziął się kontakt z nimi, pracowaliśmy później wspólnie przez 5 lat. Natomiast mimo wielu wystudiowanych męskich sylwetek nie udało mi się jeszcze, i chyba już mi się nie uda, znaleźć zachwytu dla męskiego ciała. Bo cóż tam może być ciekawego?

F-K: Historia sztuki pokazuje co innego.
W. W.: Jeśli chcemy rozmawiać o historii sztuki, to mówiąc subiektywnie, jest tylko jedna praca, która budzi mój podziw, choć fascynacja to za duże słowo. Jest to „Dawid” Michała Anioła.

F-K: W Pana aktach modelki nie pokazują twarzy. Czy to za sprawą kompozycji, czy gry świateł, twarz jest zazwyczaj skryta w cieniu. Kiedyś powiedział Pan, że w akcie oczy przeszkadzają. Odciągają uwagę od formy?
W. W.: Nie chodzi tylko o to. Portret w akcie koncentruje i konfrontuje wzrok, więc jeśli chcemy skupić uwagę na postaci, to ten portret może w tym przeszkadzać. Nie jest to oczywiście powodem, żeby celowo zakrywać twarz, ja po prostu chyba zazwyczaj wybieram te zdjęcia, gdzie portret może najmniej ingerować w odbiór pracy.