„Majowie”, czyli przebierańcy do wynajęcia odgrywający tańce dla turystów. Jukatan, Meksyk.

F-K.: Czy wysyłasz zdjęcia na konkursy fotograficzne? Czy nie uważasz, że w większości konkursów wygrywają zdjęcia pokazujące „kłopoty tego świata”?
T.M.: Jeśli mówimy o konkursach reporterskich w stylu World Press Photo, to faktycznie – w głównych kategoriach są to przede wszystkim kadry wojenne lub społeczne o sporym ładunku dramatyzmu. Natomiast konkursów jest taka masa, że w każdej kategorii można znaleźć ich całe naręcze. Nie biorę w nich udziału z przekonania. Powody są dwa. Po pierwsze większość z nich wymusza oddanie części praw do zdjęcia. Zgłaszasz się na konkurs, a tydzień później twoja wychuchana fotografia jest legalnie sprzedawana przez organizatora do reklamy gdzieś na końcu świata, albo do jakiejś małej bazy stocków. Wiele konkursów to żniwa darmowych zdjęć zgłaszanych przez aspirujących fotografów. Po drugie – uważam, że fotografia to nie sport wyczynowy. W sprincie łatwo ocenić, kto jest lepszy. W fotografii – można stosować tylko subiektywne kryteria. Wolę osadzać zdjęcia w kontekście szerszej opowieści, w tekście, w serii. Wytłumaczyć nimi kawałek świata, a nie zrobić to jedno, perfekcyjne ujęcie wyczekane tygodniami. Mam w domu sporo nagród, ale nie dla nich pracuję.

Imire, Zimbabwe. Korzyść z wracania w te same miejsca. Za każdym razem można podejść trochę bliżej.

„Hell Week”, szkolenie Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej.

F-K.: Z pewnością masz bogatą bibliotekę zdjęć. W jaki sposób i w jakiej formie je przechowujesz? Czy masz jeszcze albumy fotograficzne, albo coraz popularniejsze fotoksiążki?
T.M.: Przy bazie stu tysięcy kadrów, i to już po rygorystycznej selekcji, to musiałaby być duża książka. W erze cyfrowej, odpowiedź jest oczywista. Mam bardzo drobiazgowo otagowaną, dobrze zbudowaną bazę w Lightroomie z serią backupów aktualizowanych automatycznie.

F-K.: Czy swoje zdjęcia porządkujesz natychmiast po wyprawie? W jaki sposób je archiwizujesz?
T.M.: Zdjęciami zajmuję się natychmiast po powrocie, gdy pamiętam jeszcze kontekst, emocje, znaczenie zdjęcia. Są natychmiast tagowane, opisywane, łączone z notatkami, które prowadzę na każdym wyjeździe. Raz w życiu zdarzyło mi się odpuścić ten niewdzięczny proces i wrócić do niego po dwóch miesiącach. Myślałem, że zwariuję. Emocje z każdej podróży mają swoją datę przydatności do spożycia. Endorfiny związane z powrotem to najlepszy przyjaciel w walce z nudną, masową selekcją i obróbką zdjęć.

W fotografii podróżniczej jeden obiekt to często banał, ważniejsze są relacje między obiektami w kadrze.